Van iedere vorm van vergoeding, ook een bedrag aan schadevergoeding, claimt de fiscus graag een deel. Waarom dus niet ook te proberen om schadevergoeding als inkomen te benoemen en dus te belasten. Stel iemand is na een ongeval vanaf 30-jarige leeftijd blijvend zodanig in de kreukels, dat hij of zij het voorheen uitgeoefende werk niet meer kan doen. Ook blijkt dat betrokkenene in theorie nog wel ander werk kan doen en daarmee 70% kan verdienen van het salaris voor datum ongeval. Dat betekent dat er geen WAO-uitkering komt. Dat vervolgens geen ander “passend” werk daadwerkelijk kan worden verkregen, doordat geen werkgever zo’n kneus wil hebben, is pech. De WAO zit daar niet mee. De betrokkene zit echter wel met een totaal verlies aan verdiencapaciteit en die moet worden vergoed door de aansprakelijke tegenpartij. Stel het netto inkomen op F 3.000,– per maand per datum ongeval.
Dus afgerond zo’n F 40.000,– netto per jaar tot 65- jarige leeftijd (carrière-aspecten niet meegerekend). Het eerste ziektewetjaar wordt 100% doorbetaald, zodat 34 jaar verlies aan verdiencapaciteit resteert. In totaal een netto verlies van F 1.360.000,–. De contante waarde daarvan beloopt bijvoorbeeld F 880.000,– netto. Stel daarnaast de extra werkzaamheden (behangen, schilderen, tuinonderhoud) en smartegeld, op F 130.000,–. Dan beloopt de totale schade iets meer dan F 1.000.000,–. Is dat bedrag nu fiscaal belast? Ja, zei de fiscus. Neen, zei de rechter. De schade is immers netto uitgerekend en dan blijft het ook netto. Komt de fiscus dan nooit meer langs? Jawel. Het jaarlijks rendement op die F 1.000.000,– is fiscaal belast. Het advies is dus om het totale netto schadebedrag zodanig te beleggen dat het een zo hoog mogelijk rendement oplevert en een zo laag mogelijk fiscale belastbaarheid van het rendement. Bepaalde lijfrenteconstructies bieden daartoe de mogelijkheden.
november 1996