Jaren geleden waren er twee echtelieden in de dertig met twee kinderen die besloten dat ze geen derde kind meer wilden. Dat zou hen financieel slecht uitkomen en ten koste gaan van de opvoedingsmogelijkheden van de eerste twee. Vandaar dat de vrouw besloot zich te laten steriliseren. Een half jaar later werd de vrouw alsnog zwanger. De sterilisatie bleek te zijn mislukt door een fout van de specialist. Het kind werd geboren en het echtpaar vorderde als schadevergoeding de kosten van opvoeding van hun derde kind. De advocaat van de verzekeraar van het ziekenhuis kwam met het verweer dat de schade op nul uitkwam. Doordat de vrouw geen abortus had uitgevoerd was de geboorte van het kind aan haar eigen schuld te wijten. Een ranzig verweer waar de rechter korte metten mee maakte.
Recenter is de ontvoeringszaak. X en Y ontvoeren A. A wordt tijdens die ontvoering ook bij herhaling mishandeld. Uiteindelijk weet A te ontsnappen naar het dak van het pand waar hij werd vastgehouden. Ontvoerder X komt hem achterna het dak op. A, die geheel door angst bevangen is, springt van het dak en loopt letsel op. De ontvoerders worden opgepakt en A vordert letselschade van X. en Y., van ieder het geheel “des dat de ene betale de ander zal zijn bevrijd”. Hoofdelijke aansprakelijkheid derhalve. Betaalt één van hen de volledige schade dan kan hij voor de helft regres nemen op de andere, maar dat interesseert de eiser verder niet.
Y verweert zich in de procedure met de stelling dat niet hij, maar zijn kompaan X achter A is aangerend en dat hij niet hoefde te verwachten dat A het dak op zou vluchten, naar beneden zou springen en letselschade zou oplopen. Kortom eigen schuld van A dan wel schuld van X, maar niet van hem (Y).
Hof Den Haag oordeelde dat Y als medepleger aan de ontvoering aansprakelijk is en dat de aard van deze aansprakelijkheid en de aard van de schade een ruime toerekening rechtvaardigen. Een kansloos verweer van Y dus.
Tenslotte de man die fors beenletsel opliep na een val over de rand van het balkon. Operatie volgde, maar in het ziekenhuis ging van alles mis. Normaal gesproken zou de man na de operatie genezen zijn, maar door de medische fouten bleef hij invalide. De verzekeraar van het ziekenhuis beriep zich op eigen schuld van de man. Het bleek namelijk dat de man een zelfmoordpoging had gedaan door over de balustrade van het balkon te springen. Of het tot een procedure is gekomen is niet bekend. Niettemin is het interessant te bezien of het beroep op eigen schuld kans van slagen gehad zou hebben. Dat lijkt onwaarschijnlijk. Immers wie een zelfmoordpoging doet wordt doorgaans -op dat moment- ontoerekeningsvatbaar geacht. Dan kun je logischerwijs ook geen eigen schuld hebben aan hetgeen je jezelf aandoet. Kortom ook hier behoort het beroep op eigen schuld afgewezen te worden.
januari 2010