Indien werknemers dag in dag uit in dezelfde stand handelingen verrichten is de kans groot dat na verloop van tijd spieren, pezen en zenuwen gaan protesteren en dat dit leidt tot arbeidsongeschiktheid. Deze klachten zijn bekend onder de afkorting RSI (Repetitive Strain Injury). Er zijn al veel RSI-gevallen waarin de werkgever aansprakelijk is gesteld en waarbij de WA-verzekeraar van de werkgever de aansprakelijkheid heeft erkend en de schade heeft betaald. Vreemd genoeg is pas zeer recent voor het eerst op dat punt een vonnis door de rechter gewezen. De werknemer ging in 1978 als wikkelaar aan de slag. Dag in dag uit deed hij niets anders dan het wikkelen van koperdraad om een koker. In staande positie, naar beneden kijkend, aan een te hoge werktafel en een te lage stoel. Na een jaar of acht kreeg de werknemer pijnklachten. De werknemer meldde zich gaandeweg steeds vaker en langer ziek. In 1995 werd de werknemer definitief arbeidsongeschikt. Eind 1995 werd door een revalidatie-arts voor het eerst een verband gelegd tussen de klachten en het uitgevoerde werk. In 1997 stelde de werknemer zijn voormalige werkgever aansprakelijk. De WA-assuradeur van de werkgever betwistte de aansprakelijkheid en beriep zich bovendien op verjaring (termijn van vijf jaar).
Volgens de assuradeur zou de werknemer al in 1986 (toen de eerste klachten ontstonden) of in de vijf daaropvolgende jaren de werkgever aansprakelijk hebben moeten stellen. De rechter oordeelde anders door te stellen dat de werknemer pas op zijn vroegst in 1993 had kunnen begrijpen dat de werkgever ?tekortgeschoten was in de verplichting zodanige maatregelen te treffen en aanwijzingen aan de werknemer te verstrekken als redelijkerwijs nodig is om te voorkomen dat de werknemer in de uitoefening van zijn werkzaamheden schade lijdt?. Nu de werknemer gerekend vanaf 1993 binnen vijf jaar aan de bel had getrokken, was er geen sprake van verjaring. De werkgever werd aansprakelijk gehouden voor het niet treffen van maatregelen om de schade te voorkomen. Hogere verzekeringspremies De werkgever was uiteraard verzekerd en hoefde de schade niet uit eigen zak te betalen. Maar een werkgever die te pas en te onpas werknemers heeft die ziek en arbeidsongeschikt worden, krijgt wel te maken met hogere verzekeringspremies. Een werkgever die goed op zijn personeel past, die erop let dat de kans op letsel en schade zo klein mogelijk is, die het treffen van veiligheidsmaatregelen en de nakoming daarvan goed bewaakt, zal zien dat het mes aan twee kanten snijdt. Minder kans op uitval van werknemers en bovendien lagere verzekeringspremies.
januari 2001