Op 1 juli 2000 wordt de Wet Aanpassing Arbeidsduur van kracht voor werknemers, mits zij minimaal een jaar in dienst zijn. Vanaf die datum kunnen werknemers eenzijdig wijziging eisen van de overeengekomen arbeidsduur: meer uren, minder uren (deeltijd), maar ook wijziging van de arbeidstijd. De wet geldt niet voor kleine werkgevers: degenen met minder dan tien werknemers in dienst. Via de CAO kan worden afgeweken van de regeling met betrekking tot vermeerdering van arbeid. Ten aanzien van vermindering mag dit niet.
Het wijzigingsrecht is in die zin beperkt, dat de werknemer slechts een keer per twee jaar een dergelijk wijzigingsverzoek kan indienen. Het verzoek moet ten minste vier maanden voor de beoogde ingangsdatum worden ingediend. Reageert de werkgever niet op het verzoek of niet tijdig, dat wil zeggen schriftelijk en ten minste een maand voor de beoogde ingangsdatum, dan wordt het verzoek van rechtswege geacht te zijn ingewilligd.
Uitsluitend in geval van zwaarwegende bezwaren kan aan het verzoek geen gevolg worden gegeven. Deze bezwaren dient de werkgever zo nodig aan te tonen. Het gaat hierbij bijvoorbeeld om problemen bij herbezetting van vrijkomende uren, roostertechnische problemen, financiële problemen of onvoldoende werk (bij arbeidsvermeerdering).
Redelijkheid en billijkheid
Bij vaststelling van de werktijden in verband met wijzigingen van de arbeidsduur, heeft de werkgever een grotere stem in het kapittel. De door de werknemer gewenste spreiding kan de werkgever wijzigen indien de werkgever daarbij een zodanig belang heeft dat de belangen van de werknemer daarbij naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid dienen te wijken. Deze maatstaf gaat minder ver dan de eerder genoemde zwaarwegende belangen. Daarmee behouden werkgevers overwegend invloed op de arbeidsplek binnen de onderneming. Desondanks kan worden gesteld dat de invoering van deze wet grote invloed heeft op een verdere flexibilisering van arbeid en zeker bij een krappe arbeidsmarkt werkgevers de nodige hoofdbrekens zal bezorgen.
mei 2000